Wat je ook schrijft, hoe je ook schrijft, je toont altijd jezelf. Normaliter schrijf ik niet over wat er tijdens schrijfsessies gebeurt, om twee redenen. Vertrouwelijkheid. Wanneer we samenwerken hebben een afspraak met elkaar: jouw verhalen zijn en blijven van jou, het is niet aan mij om ze te vertellen. Het is al kwetsbaar genoeg…
Ik neem een songtekst onder de loep en stuit op een prachtige verrijking.
Voor wie een schroom voelt om eigen ervaringen te delen. Al is het alleen maar toevertrouwen aan papier.
Vorm vloeit voort uit inhoud.
Deze keer benaderd via hebben en doen versus zijn.
Eindigheid maakt ons aandachtig.
Wanneer we beginnen te beseffen dat iets niet eeuwig duurt, zetten we onze zintuigen meer open.
De vanzelfsprekendheid gaat af van zelfs het meest alledaagse.
Waarom ik geen voorstander ben van volledig richten op ‘positiviteit’.
Modellen en methodieken zijn richtlijnen, maar worden in het gebruik helaas vaak gezien als paden die je moet bewandelen.
Hoe blijf je uit die valkuil?
Deze titel is geen trucje om je te lokken. Het is waar dat ik het écht een beetje spannend vind om over dit onderwerp te schrijven.
Vooruit: het gaat over ruziemaken.
Dat je schrijven leuk vindt, betekent niet dat je direct allerlei dingen moét. Zoals een boek uitbrengen.
We kunnen kijken met onze ogen en kijken met ons denken.
Ik laat je een manier zien hoe je dat kan opmerken bij jezelf. En wat een zetje kan geven om er doorheen te leren kijken.