Zou hier ook méér achter schuilgaan
dan ik nu zie of vermoed?

Sprookjes zijn een schoolvoorbeeld van hoe een idee/beeld een compleet eigen leven is gaan leiden en vrijwel niets meer te maken heeft met de werkelijkheid.
Vrij naar een uitspraak van Krishnamurti stel ik het als volgt: ‘Je hoort het woord sprookje en meteen gaat je denken naar onverschillig welk algemeen beeld je hebt van sprookjes, en dus zie of hoor je het sprookje nooit.’

En hoewel ik het jammer vind dat er zelden door de eigen aannames en denkbeelden heen gekeken wordt, is het wat sprookjes betreft ook niet meer dan dat: jammer.
Op andere gebieden, waar we precies hetzelfde doen, kan het kwalijk, schadelijk en zelfs ronduit gevaarlijk zijn.

Daarom gebruik ik verhalen het liefst om te laten zien hoeveel wereld er opengaat wanneer je verder kan kijken dan je eigen denkbeelden.
Met als doel dat die manier van kijken ook meegenomen wordt naar andere gebieden. Of dat op z’n minst de vraag opkomt: zou hier misschien ook meer achter schuilgaan dan ik nu zie of vermoed?

Een prachtig voorbeeld van hoe je fictieve verhalen kan gebruiken om ware thema’s aan te boren, is de korte film/ fictieve documentaire White Face.
Gratis te kijken op mijn website (11 minuten, zonder de aftiteling).
Daar heb ik ook geschreven wat er precies zo geniaal aan is en waarom ik van mening ben dat deze korte film algemeen bekend zou moeten zijn.