‘Ik ben lid van een schrijversgroep,‘ vertelde hij mij met een brede grijns. ‘En ik ben de enige van die groep die geen boek gepubliceerd heeft. Dat houd ik ook zo, want het is wat mij uniek maakt: ik ben een schrijver zonder boek.’

Verfrissend, vond ik zijn kijk.

Het is zo vanzelfsprekend voor velen, dat wanneer je graag schrijft, er uiteindelijk ook een boek volgt.
In onze taal maken we ook onderscheid: iedereen mag zichzelf schrijver noemen, maar het woord auteur is enkel voorbehouden aan wie een boek uitgebracht heeft.

Dit onderscheid is er niet om een soort natuurlijke ontwikkeling aan te duiden. Niet om de schrijver-rupsjes over te laten gaan in auteur-vlinders.
Auteurschap is een totaal andere tak van sport dan vele andere vormen van schrijven. Het dient ook een ander doel.
En net zoals je geen atleet hoeft te zijn om te mogen zwemmen, zo schept plezier beleven aan schrijven geen enkele verplichting. Iedereen mag schrijven. Niemand moét iets.

Een vriend van mij (niet degene die ik zojuist citeerde) schrijft graag gedichten. Hij kreeg zoveel lovende reacties en aansporingen om ze te laten uitgeven, dat hij daar werk van ging maken.
Ik verwoord het expres zo: werk van maken.
Afwijzing na afwijzing volgde en hij verloor niet alleen zijn plezier maar ook werd zijn manier om zich te uiten een bron van stress.
Uiteindelijk besloot hij te stoppen met het najagen van gepubliceerd worden.
Hij schrijft nu gelukkig weer gedichten en publiceert ze ‘gewoon’ weer op zijn social media, tot grote vreugde van zijn volgers.

Koppel schrijfplezier los van prestatie.
Schrijven-zonder-iets-te-moeten moedig ik van harte aan: het is geweldig.
Speel met woorden, probeer nieuwe dingen uit en heb bovenal plezier. Pen en papier zijn geduldig en het is volkomen veilig: er zijn geen eisen en niemand leest het als jij dat niet wilt.

Bij het soort schrijven dat ik begeleid, ben je op papier met jezelf in gesprek. De buitenwereld bestaat even niet. Je daalt af in de gelaagdheid van jezelf, als een ontdekkingsreiziger.
Het proces kan rommelig zijn, je hebt geen idee wat het je brengen zal en je wordt nogal eens heen en weer geslingerd tussen tal van emoties.
Maar dit proces dient een doel.

Bij dit type schrijven doen de teksten wat ze op dat moment moeten doen. Je kan ze zelden uit de context van het moment halen en zonder verdere bewerking inlijsten. Het is een wonderlijke synergie van teksten en proces. Je kan ze niet los van elkaar beschouwen. En dat hoeft bij dit type schrijven ook niet. Het is zó eigen, dat slinger je niet zomaar de buitenwereld in. De gemiddelde buitenstaander zal het niet begrijpen. Zo gaat dat nu eenmaal met gesprekken die je met jezelf voert. 

Geen zorgen dan ook over ‘mooi’ schrijven, maak je niet druk over of het wel echt zo gegaan is. Niemand hoeft je teksten te begrijpen, zelfs jij niet.
Pak gewoon regelmatig je pen en geniet van de onbeperkte vrijheid die schrijven jou geeft.
Een vrijheid waar auteurs alleen maar van kunnen dromen.