Stel, je koopt een gloednieuw paar laarzen. Het duurste paar dat je ooit hebt gehad. Misschien voel je je wel schuldig omdat je zoveel geld neertelt voor een paar laarzen. Maar je wilt ze al zo lang en je vindt ze zo mooi…
Je hebt ze gepast in de winkel, ze zitten heerlijk en je kan er uitstekend op lopen. Helemaal verliefd reken je af. Ze zijn nu van jou.
Thuisgekomen heb je twee keuzes:
1. De laarzen in hun doos in de kast leggen, veilig, waar ze niets kan gebeuren. In het begin zal je er af en toe nog naar kijken, ze binnenshuis misschien een paar keer passen, maar je bent veel te bang dat ze beschadigen. Als je ze al een keer buitenshuis draagt, heb je daar direct spijt van en weet je niet hoe snel je ze weer veilig moet opbergen. Uiteindelijk zal je de laarzen verkopen, omdat je ze toch niet draagt.
2. Je draagt ze.
Wanneer je ze gaat dragen, heb je weer twee keuzes:
1. Lijden onder elke kras, elke deuk, elke vlek die je schitterende, dure laarzen ontsieren. Je doet je uiterste best om zoveel mogelijk vuil en beschadiging te ontlopen, waardoor je weinig plezier beleeft aan de laarzen dragen. De kans is dan ook vrij groot dat je ze steeds minder vaak aantrekt, waardoor ze ook via deze route uiteindelijk bij een andere eigenaar belanden.
2. Enorm genieten van het dragen en elke kras, elke deuk en elke vlek beschouwen als een souvenir aan vreugdevolle momenten.
Ik zou voorheen altijd gegaan zijn voor de eerste optie 1. Misschien zou ik de laarzen tweedehands gekocht hebben, opdat ik ze kon dragen zonder dat de eerste beschadiging veel pijn zou doen. Maar dan nog betwijfel ik of ik voorbij de tweede optie 1 gekomen zou zijn.
En ik maak me geen illusies, mijn laarzen zullen veranderen, hoe zuinig ik ook op mijn spullen ben. Het leer zal soepeler worden, doorleefd, de zolen en hakken zullen slijten, er zullen krassen, deuken en vlekken op komen. Maar is dat erg? En voor wie?
Mogen we van onszelf onze schoenendoos verlaten en de wereld instappen? Mogen we soepeler worden in onze opvattingen, mogen we doorleefd raken, hier en daar wat slijten, vies worden, krassen op onze ziel krijgen en deuken in ons ego? Beschouwen we dat als ‘beschadigd’ raken? Waren we perfect bij aanvang en kan het vanaf daar alleen maar minder worden? Ik geloof het niet. Ik geloof dat dit leven is. Echt leven. En over Echt gesproken:
“Wat is ECHT?” vroeg het Konijn op een dag, terwijl ze zij aan zij lagen bij de haard in de kinderkamer, voordat Nana kwam om de kamer op te ruimen. “Betekent het electronica hebben binnenin die zoemt en een uitstekend handvat?”
“Echt is niet hoe je gemaakt bent,” antwoordde het Leren Paard. “Het is iets wat met je gebeurt. Wanneer een kind lang, heel lang van je houdt, niet alleen om met je te spelen maar ECHT van je houdt, dan word je Echt.”
“Doet dat pijn?” vroeg het Konijn.
“Soms wel,” antwoordde het Leren Paard, want hij sprak altijd de waarheid. “Wanneer je Echt bent, vind je het niet erg om pijn te voelen.”
“Gebeurt het allemaal ineens, net zoals opgewonden worden,” vroeg hij, “of gebeurt het beetje bij beetje?”
“Het gebeurt niet allemaal ineens,” zei het Leren Paard. “Je wordt het. Het duurt een hele tijd. Daarom gebeurt het niet vaak met degenen die makkelijk breken, of scherpe randen hebben, of die heel voorzichtig bewaard moeten worden. Over het algemeen, tegen de tijd dat je Echt bent, ben je meestal kaal geknuffeld, en je ogen zijn eruit gevallen, je poten bungelen en je ziet er haveloos uit. Maar dat geeft allemaal niets, want als je eenmaal Echt bent kan je niet lelijk zijn, behalve voor de mensen die het niet begrijpen.”
(uit: The Velveteen Rabbit, Margery Williams, eigen vertaling.)