Wat je ook schrijft, hoe je ook schrijft, je toont altijd jezelf. Normaliter schrijf ik niet over wat er tijdens schrijfsessies gebeurt, om twee redenen. Vertrouwelijkheid. Wanneer we samenwerken hebben een afspraak met elkaar: jouw verhalen zijn en blijven van jou, het is niet aan mij om ze te vertellen. Het is al kwetsbaar genoeg…
Een bibliotheek is als een laboratorium van een alchemist – het staat boordevol middelen voor de meest uiteenlopende doelen. Bij de alchemist zijn het drankjes en zalfjes, in een bibliotheek zijn het verhaalelementen. Met allebei kan je magische resultaten boeken.
Deze keer toon ik je een behoorlijk krachtig middel: toveren met tijd.
Waarom verhalen ons mens maken.
Deze keer niet een heel verhaal, maar een fragment onder de loep.
Een fragment uit Pinocchio.
Strakke kaders hoeven niet te knellen. Soms zelfs integendeel.
Communiceren via teksten op T-shirts: zou het werken?
Op verzoek deze keer een Middeleeuwse sage: de Zwaneridder.
In dit laatste deel van het drieluik, een nog onbekende versie van The Gingerbread Man.
Gekke vraag. Nu ik het zo lees, vind ik dat ook. Maar ik kwam er onlangs in een filosofisch denkgesprek achter dat ik onbewust ben gaan schrijven voor mijn critici.
Voor wie een schroom voelt om eigen ervaringen te delen. Al is het alleen maar toevertrouwen aan papier.