Wat je ook schrijft, hoe je ook schrijft, je toont altijd jezelf. Normaliter schrijf ik niet over wat er tijdens schrijfsessies gebeurt, om twee redenen. Vertrouwelijkheid. Wanneer we samenwerken hebben een afspraak met elkaar: jouw verhalen zijn en blijven van jou, het is niet aan mij om ze te vertellen. Het is al kwetsbaar genoeg…
Het boek met alle antwoorden… achteraf bezien verwachtte ik daar nèt iets te veel van.
Een bibliotheek is als een laboratorium van een alchemist – het staat boordevol middelen voor de meest uiteenlopende doelen. Bij de alchemist zijn het drankjes en zalfjes, in een bibliotheek zijn het verhaalelementen. Met allebei kan je magische resultaten boeken.
Deze keer toon ik je een behoorlijk krachtig middel: toveren met tijd.
Een rondleiding in mijn keukentje; klein oppervlak, veel details.
Waarom verhalen ons mens maken.
Deze keer niet een heel verhaal, maar een fragment onder de loep.
Een fragment uit Pinocchio.
Mijn kleinste themakamer en degene die ik het meest gebruik.
Ook laat ik je zien waaruit mijn gebrek aan emotionele betrokkenheid bij deze kamer blijkt.
Strakke kaders hoeven niet te knellen. Soms zelfs integendeel.
Een klassiek sprookje dat van weinig mensen favoriet is.
En kampt met een probleem.
Vraag als je iets wilt weten, zeg iets als je iets wilt vertellen.
Klinkt simpel en logisch. En toch gebeurt het niet zo veel.