O, why you look so sad?
Tears are in your eyes
Come on and come to me now.
And don’t be ashamed to cry
Let me see you through
’cause I’ve seen the dark side too.

Dit is een van de liedjes die altijd ‘binnenkomt’ bij mij: I’ll stand by you, van The Pretenders.
De kalme vanzelfsprekendheid waarmee ze zingt, ook verderop in het lied: ‘Let me come along, ’cause even if you’re wrong, I’ll stand by you.’
Ik heb het soms even nodig dat iemand dit tegen mij zegt. En me verzekert dat zij soms ook boos wordt. Dit lied maakt dat ik me werkelijk niet alleen voel. 

Er zijn genoeg mensen, waaronder ook coaches die zich volledig richten op ‘positiviteit’.
Je kent die berichten ongetwijfeld van diverse social media-kanalen: louter foto’s van zonneschijn, lachende mensen, bloemenvelden en geen olievlekje te zien op de strakblauwe zee.
Met teksten (vaak oneliners) over hoe je kan afrekenen met pijn, verdriet, boosheid en ga zo maar door.
‘Je moet niet tegen je schaduw vechten, je moet hem omarmen.’
Voel jij je daardoor verstaan, begrepen?
Kan jij daardoor ontspannen, je masker afleggen?
Ik niet.

Wij mensen vertellen elkaar verhalen om te (over)leven. Met halve verhalen ontstaat verwarring.
Wanneer een vrouw met een rode mantel, duidelijk zichtbare littekens in haar gezicht en op haar armen (zijn het bijtwonden?) je vertelt over hoe Roodkapje bloemetjes plukte in het bos, vervolgens naar haar grootmoeder ging om bloemetjes en wat koekjes te brengen, en nog lang en gelukkig leefde, voel je dat er iets niet klopt. Je merkt aan alles dat zij je méér kan vertellen.
Ze heeft de duisternis in de ogen gekeken en kan het navertellen. Ze kan je informatie geven om te (over)leven. Waarom ze dit niet doet, kan vele redenen hebben. En ik ben de laatste om te zeggen dat er geen goede redenen voor zijn.

Veel Indische mensen uit de eerste generatie hebben gezwegen over hun leed. Waar ze wél over spraken, waren de mooie herinneringen. Maar hun trauma werd ondertussen stilzwijgend doorgegeven aan hun kinderen. Want iets verdwijnt niet door er simpelweg niet over te praten.
Het was een onzichtbare last die zwaar drukte, want hun kinderen voelden dat er iets verzwegen werd. Het maakte onzeker, omdat er niet verder gevraagd mocht worden. Een verwarring die ook de derde generatie voelt.

Gelukkig zijn er keepers of the black medicine, zoals sommige natuurvolken de gewonde genezers noemen.
Mensen die de duisternis niet vermijden. Mensen die niet staan te trappelen om ‘lastige’ emoties te ‘transformeren’ in iets wat meer algemeen aanvaard wordt.
Wanneer je het hele verhaal wilt horen, wend je je tot hen. Ze zijn er in vele gedaantes, waaronder die van kunstenaars. Je herkent ze vanzelf. 
Let me see you through
’cause I’ve seen the dark side too.