People don’t want to heal. They only want to feel good (about themselves).

In de tijd dat ik reiki deed, hoorde ik het verhaal van of de grondlegger, Mikao Usui, of een van zijn volgelingen, die gratis reiki-behandelingen gaf. Tot hij opmerkte dat telkens opnieuw dezelfde mensen terugkeerden. Hij vroeg hen of ze eerder niet genezen waren.
Jawel hoor, ze waren genezen na de behandeling, helemaal opgeknapt teruggekeerd naar hun dagelijkse routine die hen opnieuw ziek maakte. En zo bleven ze terugkeren. Dit leerde hem dat heelwording een transactie is waarin beide partijen een actief aandeel hebben. Sindsdien vroeg hij om iets in ruil voor de behandeling.
Sommige mensen spraken daar schande van en bleven weg. Anderen begrepen hun eigen aandeel en hadden het ervoor over. En dan waren er mensen die weliswaar iets gaven, echter zonder te kunnen of willen ontvangen.
Jaren later las ik dat sjamanen en medicijnmensen uit oude natuurvolkeren weten dat zij niets kunnen helen zonder de actieve medewerking van de persoon die hen bezoekt. Helen is een uitwisseling, veel meer dan een over en weer geven en ontvangen. Voel je de nuance?

Toen ik leerde over regressie en reïncarnatie, hoorde ik dat mensen vrijwillig in therapie gaan, maar vervolgens al hun talenten benutten om te verhinderen tot heelwording te komen. Desondanks blijven ze soms maar terugkomen. Verstandelijk kon ik dat niet begrijpen, maar ergens voelde ik wel dat het waar was. En ik zag het ook gebeuren.
Toen ik leerde over de Dharma, de leer van de Boeddha, deels gecombineerd met de filosofisch ingestelde psyschologie van Adler, werd het me wat duidelijker. En hier komt ook storytelling tevoorschijn.

Ons Zelf is heel. Dat kan niet opgesplitst worden en er kan niets aan beschadigen. Ons ego is de rol die we onszelf (ons Zelf) aangemeten hebben. Die rol is niet uit de lucht komen vallen, maar past feilloos in het familiesysteem waarin we geboren worden. Dat maakt ook dat we geloven dat het waarheid is; we zijn erin grootgebracht, we hebben leren kijken naar de wereld vanuit die overtuigingen.
Zie het als een improvisatietoneel; wanneer jij opkomt in een groepje dat al een poosje bezig is, zal je aansluiting zoeken. Liefst vanuit jouw eigenheid, zodat de groep iets meer diepte krijgt dan enkel voortdurende bevestiging, maar daar is ieders medewerking voor nodig. Gebeurt dit niet, dan laat je weg waar geen ruimte voor is op het toneel. En zo is het ego de hele tijd bezig met aantrekken en afstoten; dit wel, dat niet. Dit doet het ego omdat het streeft naar geluk (liefde, acceptatie) en minder/geen lijden.
Maar er bestaat lijden als waarheid en lijden als idee. Evenzo bestaat geluk als waarheid en geluk als een idee. Geluk en lijden als een idee is gebaseerd op het verhaal dat we onszelf vertellen. Dat verhaal is weer gebaseerd op de rol die het ego zich aangemeten heeft. Het vóelt echt, maar het is een illusie. We houden er allemaal onze eigen denkbeelden op na van wat (on)geluk zou zijn. En je kan deze denkbeelden toetsen aan de werkelijkheid, door ze met een open mind te bekijken, te onderzoeken, te bevragen.
Zo sprak ik een tijd geleden met een man die sinds zijn vierde blind is. En hij verwoordde het bijzonder treffend: ‘Ik heb het geluk dat ik blind geworden ben op jonge leeftijd. Ik heb beide werelden leren kennen, maar had mezelf nog niet geïdentificeerd met kunnen zien.’
Hiermee vertelt hij dat zijn ego deze gebeurtenis relatief soepel opnam in zijn rol. Naarmate we ouder worden en vaster in onze rol komen te zitten, gaat dit al een stuk moeilijker. Dan hebben we onze wereld ingericht op basis van die rol en geloven we dat we die rol zíjn. Laat je de rol los, dan stort het hele decor in elkaar. Dat willen we niet. Althans, dat wil het ego niet.
Je ego heeft delen van jezelf afgestoten omdat ze niet pasten in het plaatje. Heelwording betekent dat je die delen van jezelf weer opneemt. Maar, en dat is de crux, het voelt lang niet altijd goed om die delen op te nemen. Want dit oordelen komt vanuit het ego. En als je ego zich goed wil voelen, is echte heelwording het laatste wat het wil. Letterlijk. Heelwording betekent het einde van de rol die je zo goed kent en waarmee je jezelf identificeert. Dat bedoelen oude volkeren en oude verhalen met het proces van sterven en wedergeboorte.
Bovendien weet je ook niet wat je ervoor terugkrijgt. Je weet niet hoe het eruit ziet, want de ironie is dat zodra je je gaat gedragen naar het beeld dat je hebt van hoe het zal zijn, je ego weer aan het woord is – volg je hem nog?

Wat ik vaak heb zien gebeuren, bij mezelf als ook om mij heen, is dat mensen bevestiging zoeken van hoe ze altijd al dachten en deden. Dan voelen ze zich gesterkt (in hun ego!) en keren vol (tijdelijk) zelfvertrouwen terug naar hun dagelijks leven. Hoe spiritueel het werk ook kan zijn, zo sluipt het ego toch weer binnen, breidt zijn rol een beetje uit of verandert z’n vocabulaire en blijft lekker zitten waar ‘ie zit. Daarom is Maya, de illusie, zo hardnekkig. En creatief. Ze kan overal opduiken, in elke vorm, op elke manier.

Waar het op neerkomt is dit: we willen onze rol vasthouden, maar ons wel beter voelen.
Gelijk hebben én gelukkig zijn.
People don’t want to heal. They only want to feel good (about themselves).