‘𝘐𝘬 𝘸𝘪𝘭 𝘢𝘭𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘢𝘢𝘳𝘥𝘪𝘨 𝘨𝘦𝘷𝘰𝘯𝘥𝘦𝘯 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯. 𝘋𝘢𝘵 𝘬𝘰𝘴𝘵 𝘮𝘦 𝘻𝘰𝘷𝘦𝘦𝘭 𝘦𝘯𝘦𝘳𝘨𝘪𝘦. 𝘔𝘢𝘢𝘳 𝘪𝘬 𝘸𝘪𝘭 𝘰𝘰𝘬 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘰𝘱𝘦𝘦𝘯𝘴 𝘥𝘦 𝘣𝘪𝘵𝘤𝘩 𝘭𝘰𝘱𝘦𝘯 𝘶𝘪𝘵𝘩𝘢𝘯𝘨𝘦𝘯.’

Hier gebeurt veel interessants.
Om te beginnen de pendule die van het ene uiterste naar het andere uiterste zwiept.

Deze dame wil bij aanvang altijd aardig gevonden worden. Gedurende het gesprek komt ze erachter dat ‘altijd’ wel heel vaak is. Dat dit bijzonder weinig ruimte laat voor ook eens een keertje een slechte bui mogen hebben. Die ze heus wel eens heeft, omdat ze ook maar een mens is, met wisselende stemmingen.

Maar dan…

Gaat ze zonder nadenken naar het (voor haar) tegenovergestelde: de bitch uithangen.
Terwijl er nog een wereld zit tussen ‘aardig’ en ‘bitch’.
Tegelijk verglijdt de focus.
‘Ik wil altijd aardig gevonden worden’ versus ‘Maar ik wil ook niet opeens de bitch lopen uithangen’.

Die eerste zin is hoe ze wil dat andere mensen haar zien/beoordelen.
Die tweede zin is een veroordeling van haar (gedrag) als ze geen energie zou steken in altijd aardig gevonden willen worden.

Die verglijding vond ze interessanter om te onderzoeken.
Dus dat deden we.

Met uiteindelijk een betekenisvolle vraag voor haar om met zich mee te dragen en geregeld aan zichzelf te stellen: ‘𝘝𝘪𝘯𝘥 𝘪𝘬 𝘮𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘯𝘶 𝘢𝘢𝘳𝘥𝘪𝘨?’

Waarbij ze verheugd opmerkte dat ze de nadruk kan leggen op ‘ik’ – dus niet wat anderen zouden vinden, maar wat vindt 𝚣̲𝚒̲𝚓̲? Of op ‘aardig’ – wat is dat eigenlijk?

En ik ben haar enorm dankbaar dat ik dit mocht opschrijven en delen. Ze drong er zelfs op aan, omdat ze vond dat dit een heel ander beeld gaf van mijn werk.
Daarom bij dezen: dit doe ik dus óók.

Ook behoefte aan wat meer helderheid over je eigen denken?
Boek een individuele sessie. Kan dus met én zonder verhalensausje.