Sommige woonvormen zijn niets voor mij, maar ik ben er desondanks heel enthousiast over dat ze bestaan.
Zo heb ik bijvoorbeeld hartstikke hoogtevrees, maar ik ben dol op boomhutten. En ik houd niet zo van met een grote wagen rondreizen, maar ik word superblij van woonwagens.
Wat deze woonvormen voor mij met elkaar gemeen hebben, is dat het heel unieke stukjes wereld zijn. Ze hoeven niet in een standaard te passen en nergens aan te voldoen, behalve aan de wensen van de bewoners zelf.
Mijn nieuwe project is daarom geïnspireerd op zo volkomen ‘eigen’ wonen.
De ruimte is bovendien vaak beperkt en dat werkt op een of andere manier supergoed voor mij.
Naast karton, werk ik dit keer ook veel met hout.
Het is iets steviger en in tegenstelling tot karton, hoeft hout niet per se geverfd of beplakt te worden. Naturel hout vind ik mooi en rustig ogen, dus ik ben al heel blij met die optie.
Deze kamer is niet inklapbaar, ik wilde met andere ideeën experimenteren. De losse elementen zullen wel eenvoudig opgeborgen kunnen worden.
Ik stel mij zo voor dat je binnenkomt in een piepklein halletje en dan direct de keuken binnenstapt. Klein maar gezellig.
De zijmuren zijn smalle zelfgemaakte kartonnen bakken, die zelfstandig kunnen staan en binnenin bergruimte hebben.
Alle meubels kunnen erin opgeborgen worden, met uitzondering van de koelkast – die is te diep en te zwaar. Dat is namelijk een houten schatkistje met een bollend deksel, dat ik beplakt heb met glanzend decofolie (ik blijf fan van dat spul).
De binnenkant van de koelkast heb ik bekleed met wit foamrubber, en van gerecycled transparant plastic planken en lades gemaakt. De koelkast is gevuld met miniverpakkingen die een paar jaar geleden bij diverse supermarkten te sparen waren – soms zijn ze een beetje aan de grote kant, maar het kan.
Aan de onderkant van zowel de deur als de kast zelf heb ik kralen geplakt die fungeren als pootjes. Een piepklein lampje in de koelkast zou het helemaal ‘af’ maken; ik broed nog op hoe ik dat kan doen.
Het keukenblok is karton beplakt met extra brede houten ijslollystokjes. Ik heb expres eentje met een flinke noest/tekening erin goed in het zicht geplaatst, dat geeft het karakter (vind ik).
Het werkblad is karton beplakt met decofolie in marmerlook, afgewerkt met een standaard formaat ijslollystokje.
Achter het gehaakte gordijntje zit bergruimte. De kraan is van koperdraad, de knoppen zijn zilverkleurige kralen.
Ik ga voor een uitstraling van nostalgie, zelfgemaakt en bij elkaar verzameld. Hoeft niet allemaal zo strak of modern.
De waterflesjes heb ik ooit eens gekocht via Ebay, en het dienblaadje heb ik gemaakt van hout en geverfd. De houten schaal op de koelkast is een tapasschaaltje, met daarop een bosbessentaart gemaakt van papier, verf en mod podge.
Aan de overzijde de oven waarvan de deur echt open en dicht kan, met erboven een kookplaat. De gaspitten zijn gemaakt van knopen en oude knoopcelbatterijen (die tot op heden nog niet zijn gaan lekken, hopelijk blijft dat ook zo).
Aan het keukenblad zit een eettafeltje dat in- en uitgeklapt kan worden.
Beide kanten zijn afgewerkt met een houten ijslollystokje. De twee piepkleine scharniertjes zijn vastgezet met even zo kleine schroefjes. Metaaldraad ondersteunt het blad als het uitklapt.
De zitting van het krukje is gemaakt van gekleurd papier, met een XL-formaat pons uitgeponst en met houtlijm vastgeplakt. De spekkoek op de schaal en de taart die op de koelkast staat, heb ik op dezelfde manier gemaakt.
De poten en het dwarskruis van het krukje zijn platte prikkers.
De ovenwanten die je ziet liggen heb ik van stof en vilt gemaakt.
De blender is een mini van AH, die ik met nagellak een andere kleur heb gegeven en van een rubberen deksel heb voorzien.
Het bovenkastje heb ik met hout beplakt, met de illusie van een schuifdeur in het midden. En/of dat er een afzuigkap boven de kookplaat zit.
In het kastje rechts nog meer supermarktmini’s, en links zelfgemaakt serviesgoed. Er kunnen daar nog wel wat theedoeken naast, die moet ik nog maken.
Het kastje zit met drie magneten bevestigd, zodat het ook weer losgehaald kan worden en in die muur opgeborgen kan worden.
En over magneten gesproken, de zijmuren blijven zo goed vastzitten aan de achterwand dankzij magneetstrips.
Op de kopse kant van de zijmuren zit een magneetstrip en eentje op de achterwand. De wanden ‘klikken’ dus als het ware op hun plek. Er hoeft niets geklemd of gebalanceerd te worden en er zijn geen kieren. Werkt perfect.
Ook de afstand tussen beide muren is hierdoor altijd gelijk.
De foto hiernaast toont het voordeel van de losse elementen plus de magneetstrips: ik kan gerust een muur weghalen om foto’s vanuit een andere hoek te nemen, zonder dat de rest van het decor instort.
Experiment geslaagd!
Nog een reden waarom ik deze keer voor een niet-inklapbare kamer heb gekozen, is omdat ik wil proberen een verdieping er bovenop te maken. Geen idee of dat lukt.
Ik experimenteer verder en toon je graag een volgende keer wat erbij gekomen is.
De spreuk aan de muur boven de koelkast (het is een koelkastmagneetje, gekocht bij So Low) vond ik heel toepasselijk: ‘Enjoy the little things‘ 😉