Vorige keer schreef ik in mijn nieuwsbrief over uitproberen; try-outs zijn een samenwerking met je publiek, geen examen.
Deze keer wil ik mij meer richten op wat er na de try-out komt: de uitvoering. Of het nu een presentatie is in kantoorsetting, een schilderij of een (geschreven) verhaal, we voeren allemaal met enige regelmaat iets uit waarvan we hopen dat het slaagt.

Misschien herken je dit: je volgt een workshop. Er moet individueel iets gemaakt worden, wat je daarna heel kort moet presenteren aan de groep. Je hebt maar een kwartiertje – niet genoeg tijd om er eens rustig over na te denken, krap aan voldoende om je eerste ingeving direct uit te werken.

In dat kwartier heb je iets gemaakt en hoe weinig tijd jullie ervoor hadden in ogenschouw genomen, ben je eigenlijk best tevreden. Misschien, en dit gebeurt je niet vaak, zelfs een beetje trots op je eigen creativiteit.
Dan beginnen de presentaties.
De eerste persoon komt voor de groep en jij schrikt: dit is compleet anders dan wat jij hebt gedaan…
Applaus en de tweede persoon presenteert. Jij zakt nog verder onder tafel: dit zit heel erg in lijn van de eerste persoon en je weet het nu zeker: je hebt het verknald. Je hebt de opdracht vast verkeerd begrepen, hoe heb je zo stom kunnen zijn, hoe moet het nu, ze lachen je vast allemaal uit….
Weer applaus vanuit de groep en nu ben jij aan de beurt. Je overweegt serieus om weg te rennen, maar dan moet je al je spullen achterlaten en je zal net zien dat je tijdens je vlucht struikelt over een stoelpoot of je eigen benen. Sta je nóg meer voor schut.
Met hangend hoofd, afgezakte schouders en vuurrode wangen sjok je maar naar voren. Je mompelt een excuus over je presentatie, nog voor je begint. Het liefst werd je ter plekke onzichtbaar, en misschien, heel misschien gebeurt dat ook als je je maar zo klein mogelijk maakt.
Je worstelt je door je presentatie heen en het applaus klinkt beleefd, alsof ze medelijden met je hebben. Hoogstwaarschijnlijk hebben ze dat ook, maar niet om de reden die jij denkt.
De presentaties gaan verder en je bent opgelucht wanneer dit onderdeel voorbij is en niemand terugkomt op jouw presentatie. Je neemt je voor in het vervolg nooit meer aan zoiets mee te doen of, als je er écht niet onderuit kan, om als eerste te gaan, dan ben je ook het snelst weer vergeten.
Herkenbaar?

Ik heb nooit, letterlijk nooit iemand horen zeggen: ‘goh, ik voel me altijd zo lekker precies als iedereen.’
Gaat ook niet gebeuren. Nooit, hoe oud je ook wordt.
Zelfs in een groep met gelijkgestemden vinden we altijd wel iets waardoor wij anders zijn.

Wanneer je keihard je best doet om hetzelfde te zijn als wat jij als ‘de rest’ beschouwt, faal je. Altijd en overal.
Allereerst en bovenal omdat ‘de rest’ niet bestaat. Het is alleen maar een homogene groep in jouw perceptie, omdat jij jezelf als ‘buitenbeentje’ beschouwt.
(Laat dit even tot je doordringen… neem alle tijd. Ik wacht wel.)

Hoe kan je er anders naar kijken, waardoor je het jezelf makkelijker maakt?
Beschouw het als een kans om anderen voor een kort moment door jouw ogen te laten kijken. Niet meer en niet minder.
En ja, dat is kwetsbaar. Het komt heel dichtbij. Ik ga ook niet tegen je liegen door te beweren dat ieder persoon daar even zorgvuldig mee omgaat. Sommigen zullen bewust lomp doen, anderen onbedoeld. Het doet allebei pijn.
Toch wil ik je vragen dit geschenk te blijven aanbieden. Met opgeheven hoofd, welteverstaan. Gún het mensen, om door jouw ogen te kunnen kijken. Je mag best selectief zijn, besef dat het een gunst is, maar gún mensen die ervaring.

Jouw ogen zien namelijk een deel van de wereld dat alleen jij kan zien. Wanneer jij die poort opent, zullen anderen dit stukje kunnen leren zien. En daarmee verander je de wereld voor ons allemaal.
Het kan snel gebeuren of langzaam, op bescheiden schaal of op wereldniveau. Maar dit is in essentie wat ook wel the butterfly effect wordt genoemd.

Op jouw beurt, laat nooit de kans voorbij gaan om door iemand anders’ ogen te mogen kijken.
Besef dat je daarmee op heilige grond mag vertoeven. Wees dankbaar.
Je kan zomaar iets zien wat je nooit eerder had opgemerkt.
En je wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.