Ik hield van het gevoel dat de tijd had stilgestaan.

De Efteling heeft bekendgemaakt het Spookslot, ooit Europa’s grootste spookhuis, na de zomer te slopen. Directeur Fons Jurgens: ‘Want Spookslot was, als we heel eerlijk zijn, misschien tien jaar geleden al niet meer van deze tijd.’

Nu ben ik allesbehalve een frequente bezoeker, daarvoor is de afstand simpelweg te groot, maar ik probeer wel altijd ieder jaar een dagje Efteling in te plannen.
Probeerde, moet ik misschien zeggen. Want in de afgelopen jaren merkte ik op dat de rustpols van de Efteling telkens weer een beetje verder was gestegen. Bij mijn laatste bezoek kwam ik tot de conclusie dat de rustpols mij te hoog geworden is. En dat wat ik er zoek, niet meer zo makkelijk te vinden is als voorheen.

Ik hield van het gevoel dat de tijd had stilgestaan. Dat alles binnen de muren en poorten van de Efteling als vanzelf wat langzamer ging. Dat niemand dat erg vond. En de verwondering die je voelde bij wat je allemaal opmerkte als je in die lagere versnelling kwam, dàt was voor mij de magie.
Misschien hield ik er wel het meest van om door de ogen van Anton Pieck te kunnen kijken. En hem werd in zijn tijd al verweten dat hij hopeloos nostalgisch en ‘niet van deze tijd’ was. Wat dat ook maar mag betekenen.

Vandaag fietste ik door het bos. Er vloog een roodborstje voor mij het fietspad over en ging vlakbij op een takje zitten. 
Op de terugweg was het een buizerd die laag aan kwam vliegen en op een paaltje naast het pad neerstreek. Majestueus. Even daarna fietste ik onder een boom door waar pal boven mijn hoofd een buizerd op een tak zat. 
Pure rust, verwondering en vreugde, op een steenworp afstand van waar ik woon.

Een gevleugelde uitspraak in de letterkunde is: ‘Als de wereld vergaat, moet je naar Nederland, want daar gebeurt alles 50 jaar later.’
Maar ook binnen Nederland zelf staan niet alle klokken gelijk.
Gelukkig maar.