Nu is dat is een te algemene vraag, bovendien gericht aan het ego (‘willen’). En mijn ego klampt zich aan alles vast dat het nog niet weet of kan, zoals ik in een eerdere blog al schreef. Dat schiet niet op als je wilt opruimen, minderen.
Wanneer ik langdurig aan het opruimen ben, kan ik ook niet doorlopend intappen op het gevoel dat Marie Kondo bedoelt met haar vraag: ‘does it sparkle joy?’

Boeken zijn voor mij geen simpele objecten, het zijn poorten tot andere manieren van kijken – hoe besluit je welk wereldbeeld je afstoot, misschien zelfs voordat je het ooit een kans hebt gegeven?
Maar het moet toch gebeuren, om de simpele reden dat zowel mijn tijd als mijn ruimte beperkt zijn en daarom heb ik het uitgesplitst in de volgende drie vragen, die zowel met gevoel als met verstand te beantwoorden zijn:
1. Is het makkelijk te vervangen?
2. Past het bij wie ik nu ben?
3. Past het bij wie ik wil zijn?

De eerste vraag ondervangt niet alleen of iets duur of zeldzaam is, maar ook de emotionele waarde die we nu eenmaal aan voorwerpen hechten.
De tweede vraag laat je stilstaan bij het hier en nu. Hoe zie je jezelf?
En de derde vraag geeft ruimte om verder te kijken dan de rol(len) die je nu vervult. Welke dromen wil je nog niet opgeven en welke laat je los?

De hoop dat ik van een boek nog eens de fijne kneepjes van reflexologie zal leren, heb ik laten varen. Evenals de optie dat ik mij ooit nog eens serieus ga verdiepen in het enneagram, astrologie of dat ik het boek ‘Rooksignalen’ van Selma Parmentier ga herlezen, puur om na te gaan vanwaar mijn middelbare-school-ik zich toch zo ergerde aan dit boek.

De kook- en bakboeken waar ik al jarenlang niets mee doe, neem ik echter mee.
Met een grotere keuken en fruitbomen in de tuin, wil ik de droom van een meer huiselijke ik, compleet met schort en weckpotten, toch nog een kans geven.
Je moet niet al je opties tegelijk overboord gooien, tenslotte.