Hoe gaan we om met een wereld die voortdurend verandert?
In de film La Belle époque volgen we een echtpaar van middelbare leeftijd en zien hoe zij zich elk op eigen wijze staande proberen te houden.
Marianne, een therapeute, kiest voor het najagen van de toekomst. Ze heeft een digitaal platform waar mensen terecht kunnen voor therapie, rijdt in een Tesla en gebruikt een VR-bril om ‘s avonds tot rust te komen. Ze oogt jong, maar voelt ook hard en koud aan.
Victor, een tekenaar, kiest ervoor vast te houden aan het verleden. Hij is recent ontslagen bij de krant waar hij werkte als cartoonist, omdat de krant online verder ging en er geen ruimte meer was voor zijn tekeningen. Dat het bedrijf van zijn zoon series produceert voor online platforms, kan hij niet volgen. Hij sluit zich af voor elke vorm van vernieuwing. Tekenen doe je op papier met potloden, niet met digitale middelen, is zijn standpunt. Hij oogt oud, maar voelt warm en doet wat hulpeloos aan.
De starre houding van zowel Marianne als Victor, zorgt voor veel wrijving onderling en het kan dan ook niet goed blijven gaan. Niet wanneer men zo onbuigzaam blijft kiezen voor de eigen zienswijze – een overdrijving van twee tegenpolen die goed neergezet wordt. Dan gaan ze elk hun eigen weg.
Victor wendt zich tot een bedrijf dat zich erin gespecialiseerd heeft om hun cliënten een periode uit het verleden te laten ervaren. Met behulp van filmsets, acteurs, veel oog voor detail en toekijkende regisseurs achter de schermen die via oortjes de acteurs kunnen bijsturen, toveren ze elk gewenst moment uit het verleden tevoorschijn. Tot in de kleinste details komt Marie-Antoinette met haar gevolg tot leven, men kan aanschuiven bij Adolf Hitler of een avondje doorzakken met Hemmingway. De cliënt dient een verzoek in, details en wensen worden doorgesproken, de acteurs gaan repeteren en het moment wordt vervolgens gespeeld, dan met de cliënt erin.
Het doet op sommige momenten sterk denken aan The Truman Show, vooral wanneer de regisseur de scheiding tussen realiteit en fictie uit het oog lijkt te verliezen, en meent dat hij iedereen kan sturen.
Victor kiest ervoor om terug te gaan naar 16 mei 1974, de dag dat hij zijn vrouw voor het eerst ontmoette. Met behulp van zijn schetsen uit die tijd en zijn verhalen, brengen de acteurs de set tot leven. Victor geniet en toch is het moeilijk om te bepalen of hij zich werkelijk laat meeslepen. Door rond te wandelen in het verleden lijkt er een verschuiving plaats te vinden in hem, waardoor hij meer zijn plek vindt in het heden. Je merkt meer en meer dat er een nieuw hervonden rust over hem komt. Daar in het verleden lijkt hij zichzelf terug te vinden. Een zelf die beter opgewassen is tegen het leven van nu. Het hulpeloze, verdwaalde jongetje verdwijnt wat naar de achtergrond. Hij blijft zacht, open en benaderbaar aanvoelen, maar meer geworteld.
Zijn vrouw Marianne ondertussen, ondergaat haar eigen zoektocht, waarvoor ook zij zichzelf eerst kwijt dient te raken. Ze zet zich enorm af tegen alles wat oud is en zet vol in op het nieuwe. Het is best moeilijk om sympathie voor haar op te brengen, zo fanatiek verbrandt ze haar schepen achter zich en zo weinig toont ze zichzelf. Toch kan je dankzij de liefdevolle blik van Victor zien dat er meer in haar is. Omdat ze haar oude zelf wegduwt, leer je haar vooral kennen via de actrice die haar speelt en Victor die zich haar herinnert. En wanneer Marianne uiteindelijk ook beseft dat je altijd een stukje oud nodig hebt om nieuw te kunnen dragen, wordt ze menselijker.
De film zet aan het denken. Het is moeilijk om te bepalen wanneer de teugels strak te houden en wanneer je ze kan laten vieren, dat is inherent aan leven. De wereld is groot en chaotisch en de uiterste polen trekken altijd aan je. La Belle époque laat zien dat de balans niet te vinden is wanneer we vast blijven houden aan hoe we vinden dat het zou moeten zijn, maar dat leven betekent dat we meebewegen met de seizoenen. Soms blikken we terug, soms kijken we vooruit. En wanneer we dat doen, kunnen we elkaar op ieder moment ontmoeten. Vroeger, later, of gewoon nu. ♦
Ik bezoek regelmatig de (online) bioscoop en schrijf over de films die mij om welke reden dan ook opgevallen zijn. Niet om films te recenseren of om je naar de bioscoop te laten gaan. Mijn doel is om te oefenen in schrijven en om je mogelijk op een andere manier te laten kijken.