• Sharon, onvermoeibaar leergierig, verduidelijkt graag.
• Enthousiaste schrijveling.
• Dol op de meeste animatiefilms van Disney en Pixar. En series als Blackadder, Poirot en Columbo.
• Houdt van de Anton Piecksfeer van de Efteling.
• Maakt graag dingen. Liefst dingen die klein zijn.
• Huisje, boompje, beestje en wederhelft.
• A sucker for dadjokes.

Verhalen(f)luisteren

Verhalen(f)luisteren: 
door aandachtig kijken, luisteren en vragen,
steeds helderder zien wat er al ís.

Waarom De Sprookjessmid?
Als kind van zowel het Groningse als het Indische zwijgen, heb ik van huis uit niet meegekregen dat we onze levenservaringen met elkaar delen.
Jarenlang heb ik geloofd dat ik daardoor iets miste.
Uiteindelijk ben ik gaan zien dat er altijd een vorm gevonden wordt om levenswijsheid door te geven. Wie de woorden zelf niet heeft, vindt een andere manier. Het gebeurt echter lang niet altijd in de vorm die we verwachten. En daarom helpt het om door vorm heen te leren kijken.

In de loop der jaren stuitte ik in mijn zoektocht op oeroude wijsheid, recente(re) kennis en ik ging patronen ontdekken. Overeenkomsten zien.
Uiteindelijk ben ik gaan zien dat er geen verhalen zijn mét een boodschap – het verhaal ís de boodschap.
Ik leer jou op deze manier kijken en luisteren. Met als doel dat jij zelf kan verhalen(f)luisteren; steeds helderder zien wat er al ís.
Geen fantaseren, des te meer verwonderen.
En met verhalen(f)luisteren kan je jouw ervaringen doorgeven op een manier die werkt én die bij jou(w boodschap) past. Vandaar: luisteren en fluisteren.

Over de naam De Sprookjessmid:

Sproke is Middeleeuws Nederlands en betekent ‘verhaal, vertelling’.
Mijn achternaam, Faber, is Latijn voor smid (of ambachter).

Sprookjes zijn een schoolvoorbeeld van hoe een idee een compleet eigen leven is gaan leiden en vrijwel niets meer te maken heeft met zijn oorsprong (in dit geval het sprookje).
Vrij naar een uitspraak van Krishnamurti stel ik het als volgt: Je hoort het woord sprookje en meteen gaat je denken naar onverschillig welk algemeen beeld je hebt van sprookjes, en dus zie of hoor je het sprookje nooit.

En hoewel ik het jammer vind dat er zelden door de eigen aannames en denkbeelden heen gekeken wordt, is het waar het sprookjes betreft ook niet veel meer dan dat: jammer.
Op andere gebieden, waar we precies hetzelfde doen, kan het kwalijk, schadelijk en zelfs ronduit gevaarlijk zijn.

Daarom gebruik ik verhalen om te laten zien hoeveel wereld er opengaat wanneer je verder kan kijken dan je eigen denkbeelden.
Met als doel dat die andere manier van kijken ook meegenomen wordt naar andere gebieden. Of dat op z’n minst de vraag opkomt: ‘zou hier misschien ook meer achter schuilgaan dan ik nu zie?’