• Sharon, 37 jaar. Woonachtig in Groningen met lief en katten.
• Onvermoeibaar leergierig.
• Schrijft kleine verhaaltjes over grote dingen. En probeert ook wel eens dingen met elkaar te rijmen.
• Dol op de meeste animatiefilms van Disney en Pixar. En de series Blackadder, Frasier, Friends, Poirot en Columbo.
• Houdt van de Anton Piecksfeer van de Efteling.
• Maakt graag dingen. Liefst van die dingen die klein zijn.

Verhalen(f)luisteraar

‘Spreken is zilver, 
zwijgen is Indisch.’

Waarom De Sprookjessmid?
Als kind van zowel het Groningse zwijgen als het Indische zwijgen, heb ik van huis uit niet meegekregen dat we onze levenservaringen met elkaar delen. 
En in mijn eigen zoeken naar betekenis, merkte ik dat ik daarin niet de enige ben. Maar uiteindelijk ben ik gaan zien dat er altijd een vorm gevonden wordt om tóch de vergaarde wijsheid door te geven. Om die wijsheid te kunnen verstaan, is het echter nodig om door vorm heen te leren kijken.

In de loop der jaren stuitte ik in mijn zoektocht op oeroude wijsheid, recente(re) kennis en ik ging patronen ontdekken. Overeenkomsten zien.
Uiteindelijk ben ik gaan zien dat er geen verhalen zijn mét een boodschap – het verhaal ís de boodschap. Vorm vloeit voort uit inhoud. En dat wij mensen telkens weer in de valkuil trappen van dit omdraaien, maar dat werkt niet. Wanneer we het omdraaien, is de wereld één grote Rorschachtest.

Vorm vloeit voort uit inhoud: ik leer je op deze manier kijken en luisteren. Met als doel dat jij zélf kan verhalen met inhoud. En zo jouw wijsheid kan doorgeven op een manier die werkt én die bij jou(w boodschap) past.

Ik mag mijzelf Chief Storyteller noemen, maar prefereer de term verhalen(f)luisteraar.
Fluisteren ligt meer in mijn lijn. Bovendien kan ik zo beter horen wat er (niet) gezegd wordt.

Over de naam De Sprookjessmid:

Sproke is Middeleeuws Nederlands en betekent ‘verhaal, vertelling’.
Mijn achternaam, Faber, is Latijn voor smid (of ambachter).

Sprookjes zijn een schoolvoorbeeld van hoe een idee/beeld een compleet eigen leven is gaan leiden en vrijwel niets meer te maken heeft met de werkelijkheid (het sprookje dus).
Vrij naar een uitspraak van Krishnamurti stel ik het als volgt: ‘Je hoort het woord sprookje en meteen gaat je denken naar onverschillig welk algemeen beeld je hebt van sprookjes, en dus zie of hoor je het sprookje nooit.’

En hoewel ik het jammer vind dat er zelden door de eigen aannames en denkbeelden heen gekeken wordt, is het waar het sprookjes betreft ook niet veel meer dan dat: jammer.
Op andere gebieden, waar we precies hetzelfde doen, kan het kwalijk, schadelijk en zelfs ronduit gevaarlijk zijn.

Daarom gebruik ik verhalen om te laten zien hoeveel wereld er opengaat wanneer je verder kan kijken dan je eigen denkbeelden.
Met als doel dat die andere manier van kijken ook meegenomen wordt naar andere gebieden. Of dat op z’n minst de vraag opkomt: zou hier misschien ook meer achter schuilgaan dan ik nu zie of vermoed?