Waarom De Sprookjessmid?
Als kind van zowel het Groningse als het Indische zwijgen, heb ik goed leren luisteren in de stilte. Wanneer mensen niet of nauwelijks iets vertellen over zichzelf, leer je mensen kennen via de verhalen die ze wél vertellen, en de taal die ze daarbij gebruiken.
Ik hanteer hierbij de volgende uitgangspunten:
- Mensen vertellen verhalen om zichzelf en elkaar te helpen met (over)leven
- Wat de verteller wil overbrengen, is de boodschap van een verhaal
- Wat de ontvanger vanuit eigen ervaring of opvatting in een verhaal verweeft, is deel van de betekenis die wordt toegekend aan een verhaal
De boodschap van een verhaal wordt niet altijd verstaan, en dan kan het niet helpen met (over)leven. In het ergste geval gaat het zelfs in de weg zitten.
Door schrijven kan je op speelse, laagdrempelige wijze horen wat je onbewust al weet.
De vorm is schrijven omdat:
- schrijven vertraagt ten opzichte van praten (babbelen)
- schrijven automatisch laat focussen. Bij praten gebeurt het nogal eens dat we halverwege een zin een nieuwe zin beginnen, bij schrijven gebeurt dit van nature niet
- je bij praten kan kwijtraken wat je precies gezegd hebt, bij schrijven niet
- je op elk gewenst moment zelf kan terugkeren naar je schrijfsels en er opnieuw naar kan kijken
Ervaring met schrijven is niet nodig.
Hoe fijn zou het zijn om jezelf te vinden in je verhalen?
Geen schrijftips, geen weet-je-wat-jouw-verhaal-nodig-heeft, niets van dat alles. Ik ben geen schrijfcoach en ik help je niet om gepubliceerd te worden.
Wat ik wél doe, is jou leren verhalen(f)luisteren.
