Wat je ook schrijft, hoe je ook schrijft, je toont altijd jezelf. Normaliter schrijf ik niet over wat er tijdens schrijfsessies gebeurt, om twee redenen. Vertrouwelijkheid. Wanneer we samenwerken hebben een afspraak met elkaar: jouw verhalen zijn en blijven van jou, het is niet aan mij om ze te vertellen. Het is al kwetsbaar genoeg…
Communiceren via teksten op T-shirts: zou het werken?
Ik neem een songtekst onder de loep en stuit op een prachtige verrijking.
Wat is magie en wat zegt jouw voorkeur/afkeer ervan in verhalen over hoe je zelf in het leven staat?
Dit is het laatste blogdeel over hoe de Kompasreeks ontstaan is.
Wat is compassie? En kan mijn Kompas daar werkelijk mee helpen?
Na mijn afstuderen als Chief Storyteller, stel ik mijzelf met enige regelmaat die vraag.
Een vraag waar ik wat ongemakkelijk van word. Had ik dit niet allang zeker moeten weten?
Vorige keer schreef ik over mijn pijnlijke realisatie dat ik geen doel had, met de Griekse godenwereld.
Een realisatie die het begin was van een lange periode van worstelen.
Vorige keer schreef ik over de Griekse mythologie en de nieuwe invalshoek waar ik eindelijk op stuitte, na jarenlang tevergeefs zoeken.
Toen het eerste enthousiasme wat uitdoofde, merkte ik dat ik nog steeds niet werkelijk gevonden had wat ik zocht. Maar wat zocht ik dan precies?
Vorige week vertelde ik over het eerste vonkje. Maar eigenlijk was er nog iets daarvoor.
Nu de Kompasreeks eindelijk een (voorlopige) voltooiing nadert, neem ik je tot die tijd alvast mee in het proces dat hiertoe geleid heeft.