Lees hardop voor wat je hebt geschreven, en zonder dat de ander iets zegt,
weet je direct wat er anders moet.
Dit is een schrijftip die ik wel eens geef. Het werkt ook met dingen laten zien.
Door jou rond te leiden in mijn themakamers, ga ik op een andere manier kijken. En ik zie daardoor details waar ik eerder aan voorbij ging. Maar kom, we beginnen bij het begin.
Een van de kleinste themakamers die ik gemaakt heb tot dusver, en tegelijk degene die ik het meest gebruik. Eigenlijk is dit meer een schrijfhoekje dan een echte kamer. Er past slechts één meubelstuk in en dat is mijn schrijftafel, tevens boekenkast.
Mijn huidige schrijftafel is al mijn vierde exemplaar. Deze is volledig van karton gemaakt, op vergelijkbare wijze als het rariteitenkabinet in mijn zolderkamer. Ik heb hem donker geschilderd, omdat dat het karton het best verdoezelt.
Bovendien is dit de eerste schrijftafel met faux lades en kastjes. Daardoor staat het meubel steviger en oogt completer. De knopjes zijn zilverkleurige kralenkapjes.
Lezen en schrijven
De schrijfmachine op het bureau is mijn derde. Na twee zelfgemaakte exemplaren is dit een metalen miniatuur van een Remington, ooit gekocht bij de kringloop en onlangs teruggevonden.
De glanzend turquoise bekleding heb ik aangebracht (decofolie en nagellak). Aanvankelijk had ik de voorkant niet beplakt en gelakt. Domweg omdat ik dacht wel te weten hoe zo’n ding eruitziet. (Les: je moet niet dénken dat je iets weet, je moet wéten dat je iets weet.)
Ik heb letterlijk honderden foto’s gemaakt voor een stopmotion van typen, zonder dat het me opviel dat de schrijfmachine niet af was. Pas toen ik een Remington opzocht voor deze BlogBrief, zag ik mijn fout.
Vandaar: lees je teksten voor aan een vertrouweling. Toon je creaties. Dat is genoeg om zulke slordigheden op te merken. En het voorkomt dat je, zoals ik nu, voor de keuze komt te staan: alle foto’s opnieuw maken of deze fout accepteren?
De tekst op het papier in de schrijfmachine is in alle versies onveranderd. Het is de tekst die John Hurt uitsprak aan het begin van iedere aflevering van The Storyteller, een serie waar ik als kind al dol op was (klik op de link, de muziek en zijn stem zetten echt de sfeer):
‘When people told themselves their past with stories,
explained their present with stories,
foretold the future with stories,
the best place by the fire was kept for…
the storyteller’
Op het bureau staat verder nog een koker met verschillende kleuren potloden erin, zelf gemaakt uit houten tandenstokertjes. De koker is een stuk van een bamboerietje.
Standaard ligt er ook een opengeslagen opschrijfboekje met een potlood erop klaar.
En er ligt een miniatuurversie van mijn nog te verschijnen boek ‘Verhalen(f)luisteren’ op de hoek van het bureau. (Zal nog even duren voordat de ‘grote versie’ uitkomt…)
Details
Dit stukje wereld zit boordevol kleine verwijzingen en knipoogjes. Ik zal er een paar noemen, deze verwijzen allemaal naar sprookjes. In de boekenkast staan niet alleen boeken, maar ook voorwerpen. De samenstelling wisselt.
Linksbovenin zie je aan de punt van de kast een groen heksenmasker hangen – kan werkelijk gedragen worden door mijn model. Op de plank staat een grote glazen fles, die doet denken aan het sprookje van de Geest in de fles. Daarnaast staat de roos van Belle en het Beest onder een stolp. En daarnaast een muisje, uit het sprookje van Assepoester. Dit is een kinderknoopje.
De boeken in de boekenkast zijn nagenoeg allemaal bestaande boeken. De meeste boeken heb ik gelezen en/of zelf in de kast staan, en uiteraard staan er favorieten van mij tussen.
Geheime doorgang
In plaats van een raam, heb ik een geheime doorgang gemaakt in deze kamer. Verstopt achter de toverspiegel die verwijst naar het sprookje van Sneeuwwitje (deze kan je herkennen van mijn BlogBrief van 2 december).
Het is een groter exemplaar van de lijst die in mijn tuinkamer hangt, in de kleur koper geverfd en voorzien van smaragden. In de lijst zit spiegelfolie.
Het weerkaatst voldoende om te kunnen zien dat het een spiegel is, zonder dat alles duidelijk zichtbaar is, waardoor sommige perspectieven niet mogelijk zijn.
In het geval van deze foto zie je bijvoorbeeld mijn vloerkleed, maar dusdanig onscherp, dat het de aandacht niet afleidt.
Ik stelde mij zo voor dat dit kleine schrijfhoekje een poort is naar willekeurig welke andere wereld.
Qua opstelling hoef ik er alleen maar een themakamer naast te schuiven en de geheime deur te openen.
Het is een visuele weergave van wat lezen en schrijven kan doen.
Betrokkenheid?
Je kan zien dat de panelen van de muur niet doorlopen in de panelen van de geheime deur.
Dat ik hier genoegen mee heb genomen, toont dat ik er niet naar streefde dit de best mogelijke versie van deze kamer te laten worden.
Ik was er lange tijd niet zeker van of het experiment van de geheime deur zou lukken. En in het uitproberen, hechtte ik mij niet aan de kamer – waaraan je kan zien dat ik niet geloofde dat het zou lukken. (En ik ben er ook nu nog niet helemaal tevreden over.)
Vergelijk dit namelijk met mijn schrijfproces van het Alfabetgedicht uit de vorige BlogBrief – daar geloofde ik in en was vastbesloten het te laten lukken.
Mijn gebrek aan emotionele betrokkenheid bij deze kamer is zichtbaar. Het was puur een ruimte om mijn schrijftafel in neer te zetten.
Bij mijn schrijftafel zie je een heel andere manier van werken. Nu heb ik steeds meer geduld, maar ik ben toch graag snel klaar. Ook dat zie je.
Wat ik je wilde laten zien is dat beelden observeren ook verhalen(f)luisteren is; door middel van aandachtig kijken, luisteren en vragen, steeds helderder zien wat er al ís.