Zondag 14 oktober 2012 deed ik mee aan de 26e editie van de 4 Mijl van Groningen.
Van Haren naar Groningen, hardlopend.
Nou ja, in mijn geval ging het niet heul hard, maar het ging om het meedoen.

En het was die dag (of daags erna) dat ik mijn superkracht ontdekte.

Ik ben onzichtbaar.

De hele weg van Haren naar Groningen, bijna 6,5 kilometer, stonden er vele fotografen en videomensen langs de route. Legio foto’s en video’s verschenen online. Geloof me, ik heb ze doorgespit. Honderden, misschien wel duizenden. Nergens beeld van mij.

Bij de finish stond een persfotograaf klaar om de deelnemers die over de finish kwamen, vast te leggen. Maar uit-ge-re-kend toen ik eraan kwam, stond hij even op zijn schermpje te kijken.

Ik kan hier moeilijk over doen, maar dit is mijn ding. Het hoort bij mij.
Enerzijds heb ik een hekel aan gefotografeerd/gefilmd worden en tegelijk steekt het wanneer ik (alweer) over het hoofd wordt gezien.
Vroeger bij het verstoppertje spelen vergaten de andere kinderen wel eens dat ik ook nog gevonden moest worden.
Ik heb ooit bijna een nacht in de remise moeten doorbrengen omdat de buschauffeur mij niet had opgemerkt (gelukkig werd ik net op tijd wakker).
En mede door mijn bedrijfsnaam en de associaties die mensen hebben met sprookjes, ben ik vaak een projectiescherm voor andermans ideeën en beelden.

Daarom heb ik mijn bio op LinkedIn en Instagram gewijzigd:
Onzichtbaarheid tot kunst verheven.
Goed verstaander. Vooral als je schrijft.

In de storytellingwereld noemen we dit ook wel ‘acknowledge and dismiss’; erken het en schuif het weer terzijde.
Spreker, grappenmaker en rasoptimist Jaap Bressers introduceerde zichzelf ooit als volgt: ‘Ik zit in een rolstoel én ik kom uit Brabant. Dus ik ben zeg maar dubbel gehandicapt.’
Geniaal omdat hij het mogelijke ongemak over zijn rolstoel hiermee direct weghaalt. Met een zachte g.

Wat hoort onlosmakelijk bij jou?

Wat vind je misschien helemaal niet zo leuk, maar blijft maar aan je plakken?
Je kan het proberen om te buigen, maar een boemerang is ook krom en komt net zo hard altijd weer bij je terug.
Dus duw het niet weg.
Vergroot het.
Lach erom.
Maak er je ding van. Waaraan iedereen je kan herkennen.
Dat doen ze stiekem al, maar niemand heeft het nog hardop tegen je gezegd.

Kitty Kilian van De Blogacademie heeft er in 2014 en recentelijk blogs aan gewijd, hoe een passende en geestige Twitterbio te schrijven. Dank aan haar voor de inspiratie.