Wat jammer dat waar ik mee begon, zo ver weg is gezakt, dacht ik een tijd geleden.
De blogs om meer duidelijkheid te verschaffen over het hoe en wat en waarom van verhalen, bedoel ik.
Ik ging verzamelen, inventariseren, bundelen. Daar was ik inmiddels heel bedreven in geraakt, dankzij mijn verhuizing. En mij bekroop het gevoel dat ik iets heel kostbaars op de plank liet verstoffen. Iets waar anderen heel veel baat bij kunnen hebben. Iets wat gewoon nodig is, punt.

Maar ja, je kent het wel. Net de hele huisraad van A naar B gebracht, dan ga je eerst de boel daar een beetje op orde brengen. In de dreiging van een naderende lockdown nog nieuwe meubels uitgezocht, want een matras wil je toch wel even uitgeprobeerd hebben. Werkt trouwens verrassend goed, om doodmoe en met enorme spierpijn matrassen testen. Voelt ook als heel essentieel, een goede nachtrust, al kan ik me daar natuurlijk in vergissen.
Anyway, ik was een beetje afgeleid.

Inmiddels besef ik echter dat het écht rustige vaarwater niet zal komen. Er zijn altijd golven. Soms wat hoger, soms wat lager. Maar helemaal stil is het nooit. (Mijn kat bevestigt dit nu door aan de andere kant van de deur keihard te miauwen. Had ik al verteld dat het best lang duurde voordat zij haar draai een beetje vond? En dat ze haar ongenoegen bij voorkeur vocaal uit, op standje ‘de hele buurt zal het horen’? Niet eventjes, maar urenlang. Welkom thuis.)

Dus ik ging maar schrijven. Bundelen wat ik in de afgelopen maanden, jaren aan werk had gedaan. Het was de abstracte variant van dozen sjouwen, uitpakken, nadenken waar alles moest komen, naarstig proberen te herinneren waar iets lag. Maar toch ook een vorm van afwisseling, een ander soort overzicht krijgen.
Ik maakte nieuwe combinaties, bracht veranderingen aan waardoor dingen net iets duidelijker werden.
En opeens lag daar een boek-in-wording. Een boek over verhalen(f)luisteren, hoe we met behulp van verhalen onszelf en elkaar beter leren verstaan.

De hele essentie van mijn benadering is dat je observeert en bevraagt. Uitrafelt wat er voor je ligt, in plaats van steeds nieuwe dingen aandraagt.
Wanneer je namelijk verhalen bedenkt, pluk je ze uit je overtuigingen, je denkbeelden. Daar word je niets wijzer van, en ze kunnen je dan zelfs juist isoleren. Vluchten uit de werkelijkheid, dat ‘[…] doet een verkeerde fantasie, die zich losmaakt van de werkelijkheid, en vooral van wie je zelf werkelijk bent, door te vluchten in de dolgedraaide, meeslepende ‘fantastische’ religieuze denkbeelden, in luchtkastelen over succes en rijkdom in je leven, in visioenen van een betere wereld, zonder dat je concreet weet hoe de wereld in elkaar zit en zonder dat je concrete stappen wil doen om die wereld te verbeteren,’ schrijft André Roes in zijn biografie Kierkegaard en Andersen (2017).

Wanneer je verhalen door aandachtig kijken en vragen laat ontstaan, ervaar je meer verwondering. Je gaat zien hoe alles met elkaar samenhangt. Hoe complex eenvoud werkelijk is.
En als vanzelf ga je daardoor heel anders naar je eigen omgeving kijken. Daar zit de ware rijkdom, in mijn optiek.

In het boek laat ik vooral zien wat ik bedoel, met tig voorbeelden en illustraties. Niet per definitie allemaal uit verhalen, trouwens.
Online komt een meer interactief deel, waarin je vooral zelf aan de slag gaat. Daarin leer ik je bijvoorbeeld hoe je de boodschap uit een verhaal haalt, en hoe kennis van de opbouw van een verhaal je helpt bij beter verstaan.

En hier leg ik jou, mijn lieve lezer, de volgende vraag voor: 
Wat mag er voor jou niet ontbreken in dit boek en/of in de online cursus?
Waar wil je meer van weten, wat wil jij zelf heel graag leren/doen?

Laat het me alsjeblieft weten, je helpt mij enorm met je reactie. En jezelf natuurlijk, wanneer ik jouw suggestie ga uitwerken en je het uiteindelijk in boekvorm of online terugziet. Dus schouw het als een wens doen. 
Alvast bedankt!