Wat is compassie? En kan mijn Kompas daar werkelijk mee helpen?
Na mijn afstuderen als Chief Storyteller, stel ik mijzelf met enige regelmaat die vraag.
Een vraag waar ik wat ongemakkelijk van word. Had ik dit niet allang zeker moeten weten?

Januari 2020.
Bij de boekhandel stuit ik op het boek ‘De Boeddha in de bajes’ van Cuong Lu.
Het blijkt het antwoord op mijn vraag wat compassie is. Ik voel het. En ik wil hier meer over leren, het zelf ervaren.
Cuong Lu geeft opleidingen, cursussen en retraites. Ik schrijf mij in voor de retraite ‘De kracht van de stilte’, begin maart.
Wanneer dat moment aanbreekt, gaan er verhalen rond over een onbekend virus dat in China begon en nu in Italië rondspookt. Veel is nog onduidelijk. De retraite gaat door en ik besluit te gaan.
Die week ervaar ik niet alleen compassie, maar nog zoveel meer. Misschien schrijf ik daar nog een keer over.

Wanneer Nederland de week na mijn thuiskomst voor het eerst in lockdown gaat, besluit ik om het Kompas verder uit te werken. Niet weer in de vorm van een workshop, maar als een online reeks die mensen in hun eigen tempo kunnen volgen.
Ik schrijf teksten, neem video’s op, monteer en leer al doende een heleboel nieuwe vaardigheden.
Met hernieuwd enthousiasme reik ik weer naar alles wat ik had opgeborgen. Ik maak nieuwe combinaties, een nieuwe indeling en alles lijkt van een leien dakje te gaan.

Sinds mijn afstuderen in 2018 werk ik als co-trainer samen met Ko Vos, bij het vak diepte-counseling. Jaar na jaar merk ik dat je niet ‘even’ wat Griekse mythologie overbrengt, in welke vorm ook. Maar vanuit iedere groep is het verlangen naar meer kennis en inzicht onverminderd groot. Dat maakt mede dat ik blijf proberen, blijf zoeken naar een geschikte vorm.

Maar ook al is er een heleboel veranderd, in de basis is er iets níet veranderd.
Robert Stamboliev heeft ooit over Voice Dialogue gezegd dat het een prachtig instrument is, maar dat je tegelijk niet moet vergeten dat het ook slechts een instrument is. Je probeert er iets mee te bewerkstelligen, het instrument moet geen doel op zich worden.
En daarmee zijn we weer terug bij mijn achilleshiel, om in termen van de Griekse mythologie te blijven. Het doel.

Maar dat had ik toch al besloten? Een Kompas dat zou leiden tot meer compassie.
Zo eenvoudig was het echter niet. Want hoe moet dit Kompas dat bewerkstelligen?
Wie zou het gaan gebruiken en op welke manier?
Deze vragen kwamen weer naar boven en gingen niet weg. Integendeel, de ene vraag lokte weer een andere uit. Als lastige vliegen zoemden ze om mijn hoofd.
En ik had (weer) geen antwoorden.

Wel vroeg ik me af of het de tijd en moeite waard was om telkens naar dit Kompas terug te keren. Probeerde ik keer op keer iets te reanimeren wat simpelweg niet levensvatbaar was?
Waren er inmiddels niet veel belangrijkere zaken in de wereld gaande om mij mee bezig te houden?
Ik werd stil.

---