Vorige keer schreef ik over mijn pijnlijke realisatie dat ik geen doel had, met de Griekse godenwereld.
Een realisatie die het begin was van een lange periode van worstelen.

Zomer 2018.
Ik ben afgestudeerd als Psychosociaal Begeleider, worstel nu volop verder met mijn afstuderen aan de Storytelling Academy, en volg daarnaast een masterclass regressie- en reïncarnatietherapie voor therapeuten en hulpverleners. Een traject van een half jaar.
Wat we leren boeit mij enorm, maar het zijn andere teachings die écht binnenkomen. Die van het Noord-Amerikaanse Medicijnwiel en de Medicijnwiel-numerologie.

Er zijn vele (natuur)volkeren die hun levenswijsheid gevangen hebben in een cirkel. Wereldwijd zal je dan ook talloze varianten vinden. Kleuren, indelingen en symbolen verschillen onderling.
Het zijn als vele vingers die naar de maan wijzen – geen twee vingers zijn gelijk, maar ze wijzen allemaal naar hetzelfde. (Deze vergelijking komt uit de Zentraditie – die gaat ook nog een rol spelen in het geheel.)

Een cirkel is een buitengewoon krachtig symbool. Het kan binnen- of buitensluiten, het kent geen begin en geen einde.
In onze hedendaagse spreektaal is in cirkels gaan veelal iets negatiefs, maar het kan ook juist ruimte geven aan contemplatie, bezinning. Denk aan een labyrint lopen, een gebruik uit vele tijden en tradities. Of aan mandala’s tekenen.

Tot mijn verbazing zie ik in de teachings van het Medicijnwiel overeenkomsten met Jungiaanse psychologie – niet helemaal verwonderlijk, want Jung reisde veel en verwerkte zijn kennis van andere culturen in zijn werk, en met Joseph Campbells reis van de held.
Ik besluit dat dít mijn meesterproeve wordt waarop ik aan de Storytelling Academy wil afstuderen, en duik hier dieper in.

De eerste maanden van mijn onderzoek kort samengevat: gewoontegetrouw maak ik het veel te groot, raak compleet overweldigd door mijn drang om volledig te zijn en dreig hierdoor gefrustreerd af te haken.
Uiteindelijk beperk ik mij voor mijn meesterproeve tot de vier windrichtingen, en maak geen verdere onderverdeling.

In oktober 2018 geef ik op uitnodiging een workshop ‘Mythologie voor handlezers’.
Voor het eerst gebruik ik het Kompas, gecombineerd met de Griekse/Romeinse goden en godinnen die in de handleeskunde (en astrologie) worden gebruikt.
Ondanks het enthousiasme van de deelnemers, merk ik dat het teveel (nieuwe) informatie is voor een dag, zelfs voor ervaren handlezers. Vertwijfeld laat ik het hierbij en plan geen nieuwe workshops in.
Ik heb een monster gecreëerd.

Maart 2019. Tijdens mijn meesterproeve vertel ik over het Kompas. Ik vertel hoe ik de 12 stappen van Joseph Campbells reis van de held heb teruggebracht naar 4 fasen, elk met een eigen thema, aansluitend op de vier windrichtingen.
Wat eruit springt in mijn presentatie, is wanneer ik spreek over compassie. De hoop dat dit Kompas kan helpen om onszelf en elkaar beter te begrijpen. Ik vat deze wens samen in een uitspraak van Joseph Campbell: ‘De manier om mens te worden is de gelaatstrekken van God te leren herkennen in alle prachtige variaties van het gezicht van de mens.’
Die woorden blijven hangen, ook bij mij.

Na afloop krijg ik felicitaties, uitnodigingen om meer over het Kompas te vertellen en verzoeken om workshops te geven.
Ik praat enthousiast mee, wissel kaartjes uit, ga terug naar huis en maak mij prompt weer onzichtbaar. Want diep van binnen voel ik: ook al zit ik dichtbij, voor mij klopt het nog steeds niet.

---

Ik twijfel er niet aan dat je dit gevoel herkent: ergens zó dichtbij zijn maar toch nog te veraf.
Wat je hopelijk ook herkent is de opbouw van dit verhaal – alle blogs over de Kompasreeks samen.

Denk aan een specifieke gebeurtenis in jouw eigen leven, en je zal zien dat ook daar een inleiding is. Iets wat je op het moment zelf misschien niet in de gaten had, maar terugkijkend opmerkt.
Vervolgens ga je ontdekken, uitproberen. Dat gaat op sommige vlakken goed, en op andere vlakken niet. Hoe ga je daarmee om? Kan er iets ongemerkt opstapelen?  Geheid dat die bom op een dag barst. Hoe ga je daar dan mee om?
En wanneer het stof neergedwarreld is en het puin geruimd: wat heeft deze ervaring je gebracht? Wat neem je eruit mee voor een volgende keer?

Dit is in een notendop hoe wij onze wijsheid vergaren.
Ik zet mij ervoor in dat die wijsheid doorgegeven wordt – niet alleen de conclusie, want dat is geen wijsheid.
Wijsheid is het geheel; niet alleen de vreugde, maar ook de frustratie en de wanhoop. Het weten en het niet-weten.

Help je mee met de wereld een beetje mooier, vriendelijker én wijzer te maken?
Geef jouw wijsheid dan door.

Wil je dit graag maar weet je niet goed welke wijsheid je vergaard hebt en/of hoe je deze wijsheid doorgeeft?
Je kan bij mij terecht. Zie Aanbod voor de vorm die het best aansluit bij jou en jouw wensen.