Herken je dit? Wanneer je net begint met rijles, ben je volledig gefixeerd op de auto zelf. Het is tastbaar, geeft ergens houvast. Alles wat eromheen gebeurt, dringt nog niet echt tot je door.
Je bewuste brein zit te vol met nieuwe dingen leren.

Wanneer je je voertuig eenmaal beheerst tot het punt dat de meeste handelingen overgenomen zijn door je reptielenbrein (spiergeheugen, reflexen), heb je ruimte in je bewustzijn om andere dingen op te merken. Zoals dat je aan voertuigen ook een vorm van lichaamstaal kan aflezen. En dat we met elkaar op de weg ook een bepaalde sfeer creëren. Zo merk ik bij grauw, regenachtig weer dat er veel meer ongeduld en drammerigheid op de weg is.

Het is 2015. Ik zit in mijn eerste opleidingsjaar Psychosociale Begeleiding. Tijdens een weekend werken we met de roos van Leary. Er is een enorme cirkel op de vloer gemaakt, ingedeeld in vakken. Verschillende mensen hebben interactie met elkaar, terwijl ze in het bijbehorende vak gaan staan; boven/onder, mee/tegen.
Ik sta aan de kant toe te kijken. De roos van Leary is mij al bekend, waardoor ik minder focus heb op de cirkel zelf. Ik kijk naar de mensen. Hoe ze zich gedragen, wat ze doen. En dan is daar plots een realisatie, helder alsof het mij ingefluisterd wordt: ‘Ze proberen de ander te lezen, terwijl al wat ze hoeven te doen, is voelen wat er binnenin gebeurt.‘

Daarna pas zag ik het bewust. En ik kon het niet meer níet zien. Ik probeerde het uit in mijn eigen dagelijks leven. Het werkte.
Voor mij was het een openbaring. Je hoeft niet keihard je best te doen om de ander te lezen, voel wat er binnenin jezelf gebeurt. Tot welke reactie voel jij je uitgenodigd? Wanneer je weet waar jij zit, kan je bepalen of dat is waar je wílt zijn. Het gaf voor mij bovendien een prachtige diepte aan de roos, omdat je je niet beperkt tot het aflezen van buitenaf, maar gaat invoelen van binnenuit.

Zoals dat gaat met openbaringen, willen we die graag delen. En daar merkte ik iets wat mij erg verwonderde: ik liep tegen muren op. Glazige blikken of zuinige mondjes, gevolgd door direct van onderwerp veranderen, nuanceringen die al begonnen nog voor ik uitgesproken was, of zelfs ronduit tegenwerpingen.
Volgens mijn gesprekspartners begreep ik er niets van, zo werkte het niet, of misschien nog wel de ergste diskwalificatie: ‘misschien werkt dat zo voor jou’.

Nu vond ik de roos van Leary het niet waard om voor te strijden, niet belangrijk genoeg in mijn leven om werkelijk voor te gaan staan. Als er kennelijk al zoveel mensen zijn die zich hierbij een zienswijze hebben aangemeten die ze bereid zijn met hand en tand te verdedigen, waarom zou ik daar tegenin gaan?
Maar binnenin was er een lichtje ontstoken. Dat houdt een mens niet meer tegen.
En ik wist het zelf nog niet, maar het was op dat moment dat ik besloot om hier ‘ooit’ nog eens ‘iets’ mee te gaan doen.

Nu de Kompasreeks eindelijk een (voorlopige) voltooiing nadert, neem ik je tot die tijd alvast mee in het proces dat hiertoe geleid heeft.

---

Leuke blog?
Wil jij ook graag kunnen verhalen over je eigen ondernomen levensreizen? Ontdekken welke wijsheid je vergaard hebt én deze wijsheid ook doorgeven?
Voor jou is Verhalen met Inhoud – de unieke Online Basiscursus die je op heel andere manier laat kijken naar verhalen, namelijk: het verhaal ís de boodschap.