In een ideale wereld niet. Maar in deze werkelijkheid wel. Mijn doel is dan ook niet om je aan te praten dat vorm niet belangrijk is, integendeel zelfs.
Wat ik probeer, is je laten zien dat vanuit inhoud een vorm ontstaat, en niet andersom.
Ik heb schrijfcursussen gezien waarin zo gericht wordt op de vorm, dat je met gemak kan vergeten dat verhalen een boodschap overbrengen. Ook heb ik van veel mensen gehoord dat de aangeleerde vorm en structuur alle plezier in schrijven deed verdwijnen. Daar schrok ik toch wel even van. Dan gaat er mijns inziens iets grondig verkeerd.

Wanneer je bewúst bent van de inhoud, kan je met focus bezig met de vorm. Doel is om de inhoud zo precies mogelijk over te brengen, met behulp van de vorm. Want jij werkt weliswaar van binnen naar buiten, maar voor je publiek gaat het precies andersom.
Kort samengevat: jouw focus ligt op de inhoud en vanuit die focus geef je vorm. Dat is echt niet altijd makkelijk, maar ik heb nog nooit gehoord dat dit proces vertelvuur dooft. Eerder het tegendeel.
Bij het publiek ligt de focus op vorm en van daaruit kan jij ze naar de inhoud leiden.

Hoe meer je oefent in vertellen, in welke vorm dan ook, des te beter je jouw eigen geest en wereldbeeld leert zien – en merkt hoe mensen daar doorgaans op reageren. Dan weet je wat je te doen hebt.
Zo was het voor mij volkomen vanzelfsprekend dat ‘De Sprookjessmid’ een associatie oproept van een ambachter die zich bezighoudt met de vertelsels van mensen. Lach niet, dat doet expertise nu eenmaal met een mens. Jij hebt er ook last van, op jouw eigen vakgebied. Inmiddels weet ik dat mensen bij mijn bedrijfsnaam in eerste instantie meestal denken dat ik verhaaltjes vertel aan kinderen. En nee, dat is zó niet mijn ding…
Dit was voor mij een van de eerste ondernemerslessen: bij het kiezen van een bedrijfsnaam vergeet je idealiter zoveel mogelijk van wat jij wél, en de ander waarschijnlijk níet weet.

Ik heb mijn bedrijfsnaam gehouden, omdat ik het een mooie bijvangst vind voor wat ik heel belangrijk vind: anders leren kijken. Maar ik besef terdege dat er genoeg mensen zullen afhaken vanwege zowel mijn bedrijfsnaam als het illustratiemateriaal dat ik gebruik. Hoe mijn geest huppelt, is niet voor iedereen uitnodigend of toegankelijk. Gelukkig hoeft dat ook niet.
Het is best lastig, om andere mensen mee te nemen in je eigen geest. Daarin sta ik niet alleen. In de eerste plaats voelt het naakt en kwetsbaar, om anderen die toegang te verlenen. Je weet niet wat ze gaan zeggen en vinden. Misschien gaan ze ongevraagd aan dingen zitten. Kan jij daarna weer niets terugvinden in de georganiseerde chaos van je eigen gedachtekronkels.

Maar lastig is ook: waar begin je? Hoe introduceer je een wereld die voor jou zó vertrouwd en vanzelfsprekend is, aan anderen die totaal geen idee hebben? Dat is in essentie waar verhalen vertellen op neerkomt. Of je nu een boek leest, een film kijkt of naar een lied luistert, je krijgt daarmee een rondleiding in een stukje van iemands geest, een inkijkje in hoe diegene de wereld ervaart.
In het begin is dat heel nieuw en onwennig, vooral wanneer het redelijk onontgonnen gebied is. Het rondleiden en mensen op hun gemak stellen, zich zelfs thuis laten voelen gaat steeds makkelijker naarmate je het vaker doet. En naarmate meer mensen je leren kennen. Dan weten ze wat ze van je kunnen verwachten.

Hoe doe je dit? Dat vertel ik je de volgende keer.