Het blijft een kwestie van uitproberen, proeven, voelen, reflecteren en weer opnieuw proberen.
Wanneer mensen besluiten hun wijsheid te willen doorgeven en daarmee aan de slag gaan, zijn dit de twee meest voorkomende struikelblokken:
- Ze komen niet werkelijk tot een boodschap
- Ze durven die boodschap niet écht te zeggen
Niet tot een boodschap komen
Wijsheid is een gecomprimeerde versie van je levenservaring. En ook dan nog is wijsheid te groot, dat kan je niet in z’n totaliteit doorgeven.
Je boodschap is dan ook weer een gecomprimeerde, sterk gefocuste afgeleide van een stukje van jouw wijsheid.
Vergelijk het met een film: alles wat er gedurende het gehele filmproject op de set en daaromheen gebeurde, is je levenservaring. Er lopen talloze lijnen naar andere momenten, naar andere plekken.
Jij hebt daar rondgelopen, jij hebt veel ervan gezien en meegekregen.
Er zijn momenten die je gefilmd hebt. Nog geen fractie van alles wat er te zien en beleven viel, maar je moest nu eenmaal keuzes maken. Al dit gefilmde materiaal is je wijsheid. Maar dat kan je niet in die ruwe vorm aan anderen laten zien. Daarmee laat je ze niet ervaren wat jij hebt ervaren.
Daarom ga je monteren. En het eindproduct is je boodschap.
Het is moeilijk, allereerst om de lens te leren zien waardoor je kijkt. En om vervolgens anderen door jouw lens te laten kijken. Om ze te laten zien wat jíj ziet. Tot een boodschap komen wordt mede daarom soms als te moeilijk ervaren.
Niet dúrven te zeggen
Het kan ook zo zijn dat je wel een boodschap hebt, maar het niet dúrft te zeggen. Dat je om de hete brij heen blijft draaien. Dat je bang bent om uitgelachen te worden, bespot, verstoten…
Ja, dat kan allemaal gebeuren. Er is geen verhaal dat iedereen doet juichen. Dus je zal applaus én rotte tomaten naar je hoofd krijgen. Spreekwoordelijk dan, hopelijk.
Houdt dat beeld je tegen? Dan is de urgentie ook niet zo groot. En dat kan een prima graadmeter zijn om na te gaan; is het aan jou om dit verhaal te vertellen? Voel je de urgentie? Wat is die urgentie precies? Kan je dit alles blijven voelen bij tegenwind?
Het is heel prettig om dit met jezelf rustig na te kunnen gaan. Het blijft tenslotte een kwestie van uitproberen, proeven, voelen, reflecteren en weer opnieuw proberen.
Misschien helpt het je wanneer ik zeg dat ik 34 was toen ik De Sprookjessmid oprichtte, en dat ik net voordat ik 37 werd eindelijk een beetje in de gaten kreeg wat ik nu werkelijk belangrijk genoeg vind om voor te gaan staan. En laten we het maar niet hebben over alle jaren van zoeken en worstelen daarvoor.
Wat ik maar wil zeggen: soms duurt het ‘even’ voor je jouw boodschap hebt gevonden.
Wil jij aan de slag met je wijsheid doorgeven? In de online basiscursus ‘Verhalen met Inhoud’ leer ik je precies hoe.