Dit is een lastkorf die ik onlangs gemaakt heb. Ik heb hem gemaakt als focuspunt, om bewuster stil te staan bij de verschillende aspecten waar de lastkorf symbool voor staat; verantwoordelijkheid nemen, mijn eigen kracht voelen en daar ook op vertrouwen.
De lastkorf is een draagmand die vrouwen van natuurvolken op hun rug droegen en waarin ze twijgjes, bessen en andere kleine materialen verzamelden. Wanneer een lastkorf niet in gebruik was, stond hij buiten de hut of tent. Het deed de bezoeker eraan herinneren om zijn klachten of problemen niet mee te nemen in de Heilige Ruimte van de ander. Deze Heilige Ruimte kan de woning zijn maar ook meer energetisch beschouwd worden; hoe vaak gebeurt het niet dat we zo in beslag genomen worden door onze eigen sores, dat we eigenlijk helemaal geen aandacht hebben voor de ander?
Praten of niet praten over je problemen maakt geen verschil, het gaat om de energie die je met je meedraagt. Het is kinderlijk simplistisch gedacht dat waar je niet over praat, er ook niet is. Vergelijkbaar met als je niet onder je bed kijkt, dat monster er ook niet zit.
Het herinnert er ook aan dat ieder mens zijn eigen lastkorf te torsen heeft. Ik herinner me nog levendig een woordenwisseling met iemand die mijn verhaal voortdurend onderbrak om advies/goedbedoeld commentaar te geven. Het maakte me enorm boos. Later heb ik het uitgebeeld als dat ik met haar moest worstelen om mijn lastkorf terug te krijgen, die ze zonder meer van me afgepakt had. Maar dat was niet haar plaats, die lastkorf was van mij! Het is alsof je de held uit zijn eigen verhaal schrapt, omdat je vindt dat hij zijn avontuur niet aan kan…
Als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren, is dat we elkaars last niet verlichten wanneer we met elkaars lastkorven gaan sjouwen, integendeel. In onze lastkorven dragen we de aanwijzingen die ons brengen naar de verloren gewaande delen van onszelf die we onbewust zoeken. Als iemand de aanwijzingen wegneemt, wordt het alleen maar moeilijker.
De grootste verlichting die we elkaar dan ook kunnen geven, is samen bekijken wat er in onze lastkorven zit en het volste vertrouwen in elkaar hebben dat we elk onze eigen last kunnen dragen. En dat kunnen we ook. Echt, de menselijke veerkracht is fenomenaal, daar kan je alleen maar de diepste eerbied voor hebben. Wie zou het wagen te beweren het verhaal beter te kunnen laten ontvouwen dan degene die alles van A tot Z zelf gecreëerd heeft?
Hoe hard er ook gesmeekt wordt om de lastkorf over te nemen, dat is nooit wat iemand diep van binnen werkelijk verlangt. Natuurlijk zijn we allemaal wel eens spuugzat van onze problemen, maar in die frustratie zit de grootste kans op groei en ontwikkeling. Neem dat iemand af en je knakt een roos in de knop. Diep van binnen wensen we de kracht om onze lastkorf te kunnen dragen met rechte rug en het hoofd fier omhoog. Hoe we met onze lastkorf omgaan, is rechtstreeks verbonden met onze succesverhalen. Snoei het een en je snoeit het ander.
Natuurlijk ben ik ook wel eens naar een therapeut gegaan omdat ik hoopte dat diegene mijn problemen zou oplossen. Maar dat is een kinderverlangen; laat een ander het probleem oplossen, omdat jij je er niet tegen opgewassen voelt. Dan kan je alleen maar hopen iemand te treffen die je innerlijke kracht ziet, vertrouwt en aanspreekt. Op het moment zelf is het wellicht niet wat je wilde, maar achteraf zal je merken dat het precies was wat je nodig had. Vertrouwen op je eigen kracht, je innerlijke stem horen en daarnaar luisteren.
En om al dit bovenstaande, hangt er bij mij in huis een lastkorf.
Als jij een lastkorf zou maken, hoe zou deze eruit zien? Waar mag jouw lastkorf je aan helpen herinneren? En weet je wat je in je lastkorf met je mee torst?